ذات ما
«سیر آدمی به الهی»
پیر زبانش از گفتن راز کونگ فو لرزان و در پی دقایق هستی حیران است. زیرا او به اندیشة طلب کنندگان، برای شناسائی و مدرکِ راه دانایان خود را در بند می‌کند و از خود پیشی خویش شدیداً جلوگیری بعمل می‌آورد، زیرا آنچه می‌بیند اسرار آفرینش در بشریت و بالاخره آغاز حرکت وی به مبدأ و در ظاهرحرکت وی به پیش است، لذا در پرده سیاه می‌خواهد نور هستی را بشناسد. ابتدا خود را از عالم معنا ظاهر می‌کند و به پیام‌آوری حق می‌پردازد، این راه بَر وی عبادت است و عبادت متوجه اندیشه است. اندیشه اولین پایگاه آن، حرکت به سرعت است و حد آن از مسیر فکر به علت سرعت است که در حیرتِ نهائیِ عمومی نهفته است. بر این آهنگ دقیقاً توجه خویش به مبدأ به ابتدایی‌ترین حرکت یعنی حرکت به جان، انسان نور می‌شود.
